Napisała to pewna nierozsądna czytelniczka w komentarzu pod jednym z wcześniejszych wpisów. Inna jeszcze dodała, że nie odpowiada partnerowi na pytanie, ilu miała przed nim, bo „wiem jak to się skończy”.
Oj dziewczyny, pozwólcie, że pan wam coś wyjaśni…
Gdy w moich archiwach szukałem materiałów do „Ludzie, których zapominamy„, skopiowałem sobie kilka rzeczy do przeczytania na później. Wśród nich były zapisy rozmów z moją pierwszą wakacyjną miłością. Jeszcze bez full seksu, bo byliśmy trochę za młodzi na takie dorosłe zabawy, ale już zestawem dla początkujących – tu buzi, tam rączką. To była taka wakacyjna miłość, bo mieszkaliśmy w różnych miastach.
Ostatni raz widziałem ją tak mniej więcej 10 lat temu. A przez te wszystkie lata nie wiedziałem co myśleć o moim rozstaniu z nią.
Przecie znamy się nie od dziś i wy wiecie, że ja was nad rzycie kocham, ostatnią białą koszulę bym wam oddał, w gumie bzyknął, a po 100 dniach poprosił o więcej, ale jednego, cholera, wam przepuścić nie mogę.
