Po czwartkowym tekście „17 godzin samotności” dostałem od was trochę odpowiedzi bazujących na przyjętym tam formacie i postanowiłem je opublikować. Tak sobie myślę, że może częściej to będę robił, ale niezbyt często, bo zazwyczaj albo przysyłacie mi swoje żale albo pochwały, tyle że bez nagich fotek i propozycji seksu po ciemku.
Szósta edycja corocznej ankiety przeprowadzanej na blogu od 2007 r.
Pięć lat to kawał czasu. Kiedy robiłem ją pierwszy raz, miałem tylko jednego bloga, w dodatku na platformie Agory i dopiero co wróciłem z Andrzejem z mojej pierwszej wyprawy zagranicznej (Tunezja). Wtedy taki wyjazd to było dla mnie wielkie wydarzenie. Dziś piszę do was z Krety, a podróże zagraniczne stały się tak częstym tematem, że na kominek.es to dział Travel Style jest najczęściej aktualizowany.
Badania te zawsze miały wpływ na rozwój blogów, choć nie zawsze przebiegały po mojej myśli. Pamiętam jak przed laty czytelnicy narzekali na poziom bloga, twierdzili, że wszystko idzie ku gorszemu, pamiętam jakie wątpliwości mieli gdy pytałem w 2009 r. o sens zakładania kominek.tv czy nawet rok temu o sens zakładania kominek.es. W 2009 r. kiedy pojawiły się pierwsze reklamy na blogu wróżyli, że to już jest koniec Kominka. W 2010 ankiecie towarzyszył „zegar śmierci” odliczający czas do nowej ery kominka – działalności pod własną domeną. Ileż było wtedy kasandrycznych przepowiedni… Cóż, przetrwałem tamte ankiety, przetrwam i tę.
Ankieta jest anonimowa, a z jej treści może wynikać, że i pożegnalna.
Otrzymałem nówkę Peugeot 208 i moim nadrzędnym zadaniem jest bujnąć się po kilku miastach, ponieważ w całej Polsce w salonach w Peugeot zaczynają się właśnie Drzwi Otwarte. I bym po prostu zapytał was, kto mnie ugości chlebem, solą i wódą, gdyby nie jeden drobny szczegół, o którym część starszych czytelników doskonale wie, a czym nie za bardzo chciałem się chwalić firmie przed podpisaniem umowy.
Wszystko wyjaśniam na tym bardzo krótkim, ale jakże bogatym w treść filmie:
Część z was czytała o tym już na drogim blogu, ale na szczęście nie wszyscy drugiego bloga czytają.
Początek maja przyniesie kilka pozytywnych zmian na blogu. Do firmy Panasonic, która jest technologicznym partnerem, dołącza Kross – firma, którą zapewne kojarzycie, a część może i doskonale zna. W ramach tej współpracy ukaże się na blogu kilka testów, zrobimy także konkurs, w którym będzie do wygrania rower.
Mam dość fałszywej uprzejmości, udawanego szacunku, postarzania mnie i przede wszystkim ludzi, którzy tworzą bezsensowne bariery w komunikacji. Nie lubię, gdy ktoś mówi mi „Pan”, „Panie”. Ja sam nie lubię tak zwracać się do innych. Zresztą i tak w końcu przechodzi się na „TY”. Zwracanie się po imieniu nie jest oznaką braku szacunku i tylko ludzie, którym uroiło się, że taki szacunek jest w ogóle potrzebny, mogą czuć potrzebę bycia „PANAMI”.
Szanuję to, ale z łaski swojej trzymajcie swe urojenia z dala ode mnie.
Na imię mam Tomek. Jestem Tomek. Całe życie byłem Tomkiem. Uwielbiam swoje imię, pseudonim też lubię i będę uwielbiał, kochał, szanował Cię, jeśli będziesz zwracał się do mnie po imieniu. Pan zostawiam sobie na starość. I do łóżka.
Pisząc do mnie, spodziewaj się, że przejdę z Tobą od razu na „TY”. Ok, może nie zawsze będę miał na to ochotę, może stworzenie pewnej bariery uznam za konieczne. Ale weź wtedy kopnij mnie i przypomnij, że też masz imię.
Zainspirowaliście mnie do dzisiejszego tekstu zwracając uwagę, że was też wkurza „PANOWANIE”. Macie rację. Zawsze to mnie wkurzało, ale nie zawsze sam zwracałem się do wszystkich od razu po imieniu. Co zresztą część z was mi wytknęła.
To był mój błąd. Dziękuję za wyprostowanie.
Nie jestem Panem. Nie jesteś Panem.
Amen.
PS Przypominam, że zwroty „ci”, „ciebie”, „ty”, „tobie” piszę zwykle z małej litery i nie jest to oznaka braku szacunku. Czasami piszę z dużej i niestety nie jest to oznaka szacunku. Taki po prostu mam kaprys.
Tylko prości i ubodzy intelektualnie ludzie wymagają, by dużą literą okazywano im szacunek. Chrzanić ich 🙂
Od paru dni wyśmiewany na wszelkie możliwe sposoby jest Michał Rusinek, który w wywiadzie dla Gazety Wyborczej stwierdził, że jak widzi w mailu „witam”, to nie odpisuje. Po pierwsze – nie przejmuj się, jeśli nie wiesz kto to jest Michał Rusinek. To jest nieistotne. Po drugie – każdy z nas ma różne mailowe przyzwyczajenia.
Ja mam ich dziesięć.
10. [nie dotyczy korespondencji biznesowej] Nie lubię, gdy odpowiada się nad mailem, cytując całą treść poprzedniego maila. Niestety 99% ludzi już dawno zapomniało, że na maile powinno się odpowiadać formie:
Śliczne wyniki sondy, w której odpowiadaliście na pytanie o poziom tekstów. Wychodzi z niej, że aktualnie piszę dla 8 proc. czytelników. Optymista rzekłby, że nie dla 8 proc, ale dla 31 proc. Niepoprawny optymista dodałby do tej grupy jeszcze część z tych, co to nie mają zdania i może wyszłoby, że pozytywnie poziom bloga ocenia jakieś 40 proc.
Ja jednak wolę te 8 proc. Dobrze mi w pobliżu dna.
Dobrze mi ze świadomością, że się kończę, piszę słabo, przynudzam i że kiedyś pisałem lepiej.
Coś wam przygotowałem na dziś.
Ja chyba przestanę lubić Walentynki. Nie dostałem dziś ani jednej! Z E R O. No żebyście przytyły a wasze koty pozdychały! Mnie, biednemu, nie możecie nawet serdushka wysłać. Sam sobie postanowiłem poradzić. Dziś ostatni dzień mojej współpracy z Heinekenem i z tej okazji wysłałem swoją serenadę. Nie można ciągle żyć w celibacie. Całość nagrałem i skomentowałem. Krótko, bo nie ma co tu się nad tematem rozwodzić.
Na odpowiedź nie musiałem długo czekać.
Wtopa na całego i to publicznie. W związku z tym muszę szukać dalej, ale już nie mogę tak ryzykować. Jeśli jakaś czytelniczka chce otrzymać ode mnie serenadę, niech da znać. Tu lub na priv. Uprzedzam jednak, że wysyłam tylko do tych, których urodę oceniam na co najmniej 7/10.
Zgodnie z obietnicą kilka beczułek rozdam osobom, które wysłały swoją serenadę w ostatnim tygodniu i zamieściły linka pod tekstem z 1 lutego. Dam znać kiedy zostaną wysłane.
Chodźcie panie me urocze, już się cieszy moje krocze. Jak co roku o tej porze, każdy wierszem orać może.
Dziś zaczynamy fajną akcję konkursową z Heinekenem (wiecie, takie piwo). Fajną, bo i marka fajna i akcja ogólnoświatowa, a w naszej polskiej blogosferze jeszcze takich zabaw się zbyt wiele nie robi. Zatem macie być grzeczni. I pełnoletni!
Potrwa ona do Walentynek, bo z Walentynkami jest ściśle związana, a jak wiedzą starsi czytelnicy, ja Walentynki lubię i bardzo nie lubię tych, którzy Walentynek nie lubią. Nie lubię także tych, którzy wytkną mi, że w jednym zdaniu trzy razy użyłem słowa Walentynki.
Festiwal fałszywości, złudzeń, pustych, bezmyślnych, automatycznych życzeń.
Czasami tak sobie myślę, że wprost nie możecie doczekać się tego dnia, kiedy wasza ściana zostanie od dołu do góry zaspamowana wyznaniami znajomych, którzy i tak mają was w dupie. Tak bardzo głęboko, że nie potrafią wymyślić, napisać, powiedzieć(!) wam żadnych głębszych życzeń od banalnego „wszystkiego naj!!!”.
A nie, przepraszam, czasami napiszą: 100 lat a co bardziej ambitni: stooo lat!!!
Młody człowiek uzależniony od Facebooka twierdzi, że w ciągu jednego dnia zdobywa 500 przyjaciół. To więcej, niż mi się udało przez 85 lat życia Na pewnej stronie w internecie znalazłem wzmiankę o dziewczynce, która wysłała 3 tys. e-maili w ciągu jednego miesiąca – średnio 100 wiadomości każdego dnia, czyli jedną wiadomość wysyłała mniej więcej co dziesięć minut swego życia, po odliczeniu czasu przeznaczonego na sen: co dziesięć minut rano, w południe i wieczorem, podczas mycia zębów, na lekcjach w szkole czy podczas picia herbaty.
I zabieram was na koncert.
Czytaj więcej →
Często na Facebookowym wallu widzę wrzutki z różnych serwisów z różnymi mądrościami. Najczęściej śmiesznymi, rzadziej mądrymi, zazwyczaj głupimi, ale da się wśród nich wyłapać kilka perełek.
Takich ludzi, jakich widzicie poniżej nie chcę widzieć na żadnym moim blogu. Wiem, że jest was mało, ale jesteście. Po walce Adamka kasowałem takie komentarze.
Pochodzą z wywiadu z Adamkiem, w którym opowiada o przegranym pojedynku. Nie wyciągałem ich z kontekstu, nie układałem, aby lepiej się prezentowały. Po prostu zrobiłem screena i tak go wam wrzucam.
