TRZY STOPNIE BEZRADNOŚCI

Raz.
Dwa.
Trzy.
Skończ kombinować i analizować każde słowo w tekście. Tu nie ma haczyków. Po prostu udziel tej cholernej odpowiedzi!
Co zrobisz?

Już?

Na pewno?

To idziemy da lej. Czytać mi to uważnie 🙂

STRACH PRZED UCIECZKĄ

Powyższa zagadka jest moja i wymyśliłem ją na potrzeby tekstu, a dlaczego to przekonacie się w dalszej części. Teraz pokrótce wspomnę o inspiracji – prawdziwym eksperymencie, o którym usłyszałem przed laty (jak kto kojarzy autora eksperymentu, to śmiało niech poda w komentarzach, bo ja już nie pamiętam)

Otóż pewien naukowiec postanowił popieścić trzy kotki prądem.
Ekhm, oto kominkowa wizualizacja eksperymentu 🙂

Teraz poważniej…
Pierwszy kotek został umieszczony w klatce bez wyjścia i dostał prądem po cyckach. Dostawał prądem całkiem długo…

Drugi kotek także został umieszczony w klatce, ale zostawił otwarte drzwiczki, aby umożliwić mu ucieczkę od prądu. Bo ten też dostał prądem po cyckach. Też całkiem długo dzielnie przyjmował volty na klatę.

Trzeci kotek to był kozak. On po prostu siedział w swojej klatce i nabijał się z tych dwóch frajerów, którzy mieli mniej szczęścia od niego. Jemu nic nie zrobiono. Całkiem długo mu nic nie zrobiono, bo dopiero

następnego dnia…

Koty, rzecz jasna, przeżyły, a że naukowiec był urodzonym sadystą, zrobił kolejny eksperyment.
Wszystkie trzy koty włożył z powrotem do klatek.
Wszystkim trzem kotkom zostawił uchylone drzwiczki.
I wszystkie trzy pizgnął prądem po cyckach.
Walił w nie całkiem długo, aż…

Ten kotek, który poprzedniego dnia miał uchylone drzwiczki, ponownie z nich skorzystał.
Ten kotek, który poprzedniego dnia nabijał się z kolegów… również skorzystał z ucieczki.
Natomiast ten, który poprzedniego dnia miał zamkniętą klatkę i nie miał gdzie uciec, z pokorą żarł prąd aż zdechł.

Dlaczego ten kot nie uciekł? Miał taką samą szansę. Poprzedniego dnia jego kolega umiał uciec, dziś – drugi kolega, który wczoraj nie dostał prądem też od razu pojął do czego służą drzwiczki.

Odpowiedź była prosta: nauczył się, że w sytuacji, kiedy jest wkładany do klatki i traktowany prądem… nic nie może zrobić. Może tylko czekać aż ból ustanie. Nie potrafił zrozumieć, że choć znalazł się w niemalże identycznych okolicznościach, tym razem dano mu szansę przeżycia.
Głupi to był kot.
Ale ludzie są tacy sami.
Ej, czy uciekliście z tego pomieszczenia, kiedy otworzyły się drzwi?

BEZRADNOŚĆ

Na pomysł napisania tego tekstu wpadłem dziś podsłuchując rozmowę w tramwaju. Jedna pani drugiej pani skarżyła się, że ona boi się znowu zaangażować…że już raz dostała po dupie…właściwie to nie raz…a co, jeśli ten nowy okaże się dupkiem…jak zaufać….itd….
Mniejsza o to.
Słuchając ich, wymyśliłem sobie teorię III stopni bezradności uczuciowej, jakie człowiek przechodzi w swoim życiu.

I STOPIEŃ BEZRADNOŚCI
Bywa najpiękniejszy i najprzyjemniejszy, ale niestety większość z was ma go za sobą. Ja go zaliczyłem w wieku 3 lat. Miała na imię Dominika i chodziła ze mną do przedszkola.
Występuje wtedy, kiedy pierwszy raz w kimś się zakochujemy, kiedy pierwszy raz – nawet jeśli jeszcze nie pojmujemy czym to uczucie jest (i do jakich nieszczęść prowadzi) – ktoś nam się podoba.
Jesteśmy cudownie bezradni i poddajemy się temu uczuciu, przeżywając swoją pierwszą dziecięcą miłość.
Jak ten kotek, któremu się nic nie działo.

II STOPIEŃ BEZRADNOŚCI
Jak sobie z nim radzić opisałem pół roku temu w „Kiedy powiesz sobie dość”

Bywa najcięższy i najgorszy w skutkach. Wtedy, kiedy jesteśmy w związku bez przyszłości, ale uwiązani zainwestowanymi uczuciami, obietnicami, których spełnienia wciąż pragniemy oraz strachem przed samotnością. Ta bezradność powoduje, że cierpimy, trwamy w uczuciowej pustce, ale nie tracimy nadziei. Łudzimy się, że jest jest jeszcze wyjście. Czasami tym wyjściem jest naprawa tego, co zepsuliśmy, a czasami dojrzenie do bolesnej decyzji zakończenia związku.
Jak ten kotek, któremu uchylono drzwiczki.

III STOPIEŃ BEZRADNOŚCI
Praktycznie zawsze jest następstwem II stopnia i powoduje albo emocjonalną blokadę albo sprawia, że nauczeni gorzkimi doświadczeniami nie potrafimy budować zdrowych relacji opartych na nieskrępowanym zaufaniu i tego, co zwykle nazywamy miłością.
Tylko wam się wydaje, że III stopień dotyczy mniejszości. Jeśli spojrzycie na siebie krytycznie lub rozejrzycie się wokół siebie, dostrzeżecie, jak wielu waszych znajomych trwa w takiej bezradności.
Jak ten kotek, któremu podczas pierwszego eksperymentu nie dano szansy ucieczki i nauczony, że nic nie może zrobić, kolejnego dnia poddał się.
Tak i ludzie nierzadko tracą wszelką potrzebę zakochiwania się i wchodzenia w nowe związki, bo „każdy facet jest taki sam” i „wszystkie kobiety to szmaty”. Co, mało jest takich osób?
Mało wokół was tych, którzy potencjalnych partnerów oceniają nie zastanawiając się „jak bardzo go pokocham” lecz „czy on także mnie skrzywdzi?”.
Nie „to będzie wspaniała miłość” lecz „pewnie znowu się nie uda”. Nie „wiem, że ją pokocham” lecz „boję się tego uczucia”.
Dlaczego nie pamiętamy, że każdy jest inny i każdemu można dać czystą kartę?
Bo sami się nie zmieniamy?

W dzisiejszym tekście nie chodzi, bym się wymądrzał i dawał cudowne rady, serwował skuteczne metody na uniknięcie II i III stopnia bezradności. To byłoby na nic, bo w paru ogólnikowych zdaniach nie zdefiniuję waszych uczuć i nie określę akurat Twojej sytuacji. Jesteśmy podobni, ale cechujemy się różną odpornością. Mnie bardzo pomogła w życiu znajomość eksperymentu z kotkami i wiele razy łapałem się na tym, że w kryzysowych sytuacjach przypominałem sobie o nim, myśląc: o nie! Nie wpadnę w tę pułapkę. Raz dostałem po dupie. W porządku. Ale tym razem powalczę. Dostanę kolejny raz? Znowu powalczę. Najwyżej padnę.
Pomyślałem, że komuś z was też się to przyda.

Tak, ja też czasami obrywam tym cholernym prądem. Jak te kotki.
Czy czekam aż ktoś otworzy mi drzwiczki?
Nie!
W tej mojej zagadce z początku tekstu wcale nie chodziło o to, aby uciec przez otwarte drzwi. Nie napisałem, kto was poraża prądem, więc jeśli oceniliście, że to musi być ktoś od was „silniejszy”, to… przemyślcie swoją bezradność. Jakie doświadczenie kazało wam właśnie tak pomyśleć? Bo to mogło być dziecko. Zwyczajne dziecko, do którego trzeba było podejść i zabrać mu zabawkę. A te drzwi, które się otworzyły, wcale nie miały pomóc wam w ucieczce, tylko w wywaleniu gówniarza na zbity pysk.
Tak już bywa z wieloma problemami. Komplikujemy sobie życie. Próbujemy znaleźć rozwiązanie, a wystarczy poznać przyczynę.