PODUSZKA

Dzisiejszy ranek poświęciłem na generalne porządki w mieszkaniu. Do kosza poszło kilkanaście worków wypełnionych niepotrzebnymi szpargałami, rzeczami, których od dawna nie używam. Coś mnie jednak ścisnęło w gardle, gdy niosłem do zsypu starą poduszkę…

To głupie, ale ta poduszka pamięta wszystko to, co najpiękniejsze w moim życiu. Była ze mną gdy pierwszy raz zakochiwałem się, płakałem, opierając się o nią czytałem setki książek, przespałem na niej tysiące nocy.
Ma na sobie zapach kobiet, które kiedyś coś dla mnie znaczyły, ma na sobie zapach nieprzespanych nocy spędzonych na rozmowach po świt, zapach połowy mojego życia…
Obraz ten burzy nieco rzeczywisty fetor poduszki, która ostatnie pół roku spędziła wciśnięta między łóżko a okno, ale wyobraźnia była górą 😉

Pół roku temu Babcia Kominka podarowała mu nową, większą, wygodniejszą poduszkę z prawdziwego pierza, na której wysypiam się jak nigdy dotąd. Ta Nowa Większa nosi w sobie jeszcze więcej wspomnień, ma ze dwadzieścia, może trzydzieści lat, pamięta dziwne koleje losów mojej rodziny ale dla mnie nie ma w sobie tego, co ma moja stara dobra śmierdząca poduszka.
Stojąc jak głupi na klatce schodowej przytuliłem się do mojej podusi i uśmiechnąłem pod nosem. Nigdy bym nie pomyślał, że poduszka może stać się przedmiotem, których ma w sobie największą wartość sentymentalną.

Wróciłem do domu.
Rzuciłem poduszkę za łóżko. To dobre miejsce na wspomnienia, których nie chcę się pozbywać.